“Mijn vader is overleden toen ik zeven was, mijn moeder was depressief. Ik was altijd op straat in een wijk waar criminaliteit normaal was. Ik wilde weg uit die omgeving. Op mijn zestiende deed ik een militaire vooropleiding. Maar mijn droombaan bij de luchtmobiele brigade kreeg ik niet. Door de financiële crisis was er een opnamestop.

Op zoek naar mijzelf ging ik naar Servië, het land van mijn ouders. Toen ik terugkwam in Amsterdam kon ik geen woonruimte vinden. Een man ontfermde zich over mij. Het was een crimineel, maar voor mij was hij een vader. Ik belandde in de drugscriminaliteit. Als het warm weer was, droeg ik geen T-shirt maar een dik vest, zodat het leek alsof ik een vuurwapen bij me had.

Ik kreeg last van mijn geweten en had continu stress. Het meisje waar ik verliefd op was zei: “Of jij stopt er mee of ik stop er mee.” Toen ben ik gestopt. Ik was bang dat mijn vaderfiguur op mij zou schieten, omdat ik dingen wist.

Ik vond een baan op het Leidseplein als barman en leerde fijne mensen kennen. Maar toen ging het uit met mijn vriendin. De vaderfiguur werd doodgeschoten. Ik werd depressief en suïcidaal. Ik raakte mijn baan kwijt. Hulp vragen, kon ik niet. Ik ben opgevoed met ’als je iets nodig hebt, moet je dat zelf regelen’. Na een vechtpartij heeft de politie mij doorverwezen naar een psycholoog, die mij heeft geholpen om alles op een rijtje te krijgen en de juiste hulp te zoeken.

Ik had een schuld van 30.000 euro. ONSbank zocht contact met mijn schuldeisers. Ik had eindelijk rust om aan mijzelf te werken. Door bewegingsoefeningen met een choreograaf kwam ik erachter hoeveel stress er in mijn lichaam zat. Kunstenaars leerden me mijn blik te richten op positieve dingen. Ik kreeg een nieuw perspectief op de wereld. Ik kocht voor het eerst van mijn leven een boek over de voetballer Zlatan Ibrahimović. Zijn moeilijke jeugd en de armoede waarin hij opgroeide, zijn voor mij zo herkenbaar. Ik las het in een paar dagen uit.

Ik heb nu een eigen woonruimte. En nieuwe vrienden, die aan zichzelf werken en naar zichzelf durven te kijken, net als ik. We leren van elkaar en we kunnen met elkaar lachen. Binnenkort ga ik bij een ICT-bedrijf werken, ik krijg een interne opleiding. De schuld die nog openstaat, kan ik in een rustig tempo afbetalen.”